Sen ideoj, sed decideme

Mi decidis verki blogon esperante. Bone, ne tiel, ĝi estus nur parto de mian blogon precipe verkita en la hispana. Eble mi skribas nesufiĉe en ĉi tiu blogon esperante. Mi pensis de longe antaŭe tion... mi volas korekti tiun aferon kaj finfine mi devigas min skribi. La problemo, la precipa problemo, estas la mankon de temoj: pri kion mi povas skribi? Kio povas interesi la homoj, ─la malmultaj homoj─, kiuj povas alveni al ĉi tiu loko? Mi ne povas respondi ion klaran al mi. Do mi faros tiel, kiel mi faris en la hispanaj artikoloj: mi skribos pri tiuj diversaj aferoj, kiuj interesas min, kaj mi esperas ke, eble, al iu ajn interesus ankaŭ. Al mi enuas legi esperante nur pri Esperanto aŭ nur por politiko. Kaj mi esperas trovi aliajn temojn. Mi nur volas konstati mian mankon de interesaj temoj por priparoli esperante.

La pasintaj semajnoj mi jam skribis kelkan artikolon esperante. Vi povas trovi ilin en ĉi tiu loko, ne tre diste de ĉi tiu skribaĵo. Sed, por bone komenci la entreprenon, mi pensis ke, eble, vi ne sufiĉe konas min kaj mi devas prezenti min kiel eble:

Mi estas Notxor. Certe, kiel vi imagas, tiu alianomo ne estas mian veran nomon, sed preskaŭ: de multe antaŭe, tiel rete, kiel en aliaj lokoj, oni konas min per tiu nomo. Kaj kiam mi diris de multe antaŭe, mi signifas pli ol dudek jarojn kaj, por kelkaj homoj kiu povas legi tion, tiu kvanto da jaroj povas esti tuta sia vivo. Do, ĝi estas kiel mian propran nomon. Ja, mi adoptis ĝin kiel propra kaj mi konscias pri la ebleco de trovi amikojn, kiuj ne konas mian veran nomon... jes, malmultaj, sed ili estas.

Pri mia aferoj plej interesaj mi povas diri ke mi estas psiĥologo, klinika psiĥologo, kaj ankaŭ enamigita de teĥnologio. Se vi tralegas la hispanajn artikolojn en ĉi tiu blogo vi trovas pli skribaĵojn pri komputilaj aferoj ol pri tiuj psiĥologiaj temoj. Sed precipe, ne pri la lastaj teĥnologioj: mi estas aĝulo¹ kaj mi amas ilojn kiel Emakso, Lispo, skemo, ktp.², aŭ tiuj kiuj permesas min labori sen duumaj datumaranĝoj. Mi tiel, programas miajn proprajn ilojn por labori kiel psiĥologo, korekti psiĥologiajn provojn kaj lastatempe mi faras tion per erlang. Mia edzino diras ke mi ŝatas tion, kion neniu uzas. Eble ŝi ne ŝveligis la aferon kaj ne tro eraras ŝi. Sed mi amas la simplecon de la malnovaj programaj lingvoj tiel, kiel lisp aŭ smalltalk kaj la efiko de GNU/linukso; do, nek la plej uzataj lingvoj nek la plej uzata operaciumo. Ankaŭ mi ŝatas paroli pri tiuj iloj kaj skribi pri miajn malkovrojn kaj miajn ilojn.

Aliflanke, nek profesie nek ŝatokupe, mi ankaŭ kunlaboras kun Asocio PICA³ kiel psiĥologo kaj volontulo. Mi instruas aliajn volontulojn pri homaj enhavoj kaj por pritakti kun specialaj infanoj kaj iliaj familioj. Ankaŭ, mi laboras en la prevento de ĉikanado en la lernejoj kaj ankaŭ desegnas programoj kontraŭ la ekskludo de diversaj aroj. Finfine, mi partoprenas en ĉiu agado de la Asocio kie mi povas kontribui per mia kono aŭ per mia agado.

Mia lasta projekto kunigis mian profesion kun mia ŝatokupo. Por nova programo por la prevento de la ĉikanado en la lernejoj, mi programas MUD⁴ aŭ plej bone dirita, ion similan al tiu, kiu estas MUD. Oni devas scii ke multaj el tiuj preventaj programoj, kiuj ni laboris antaŭe konsistas en rakonto (filmorakonto aŭ bildrakonto) kiu montras historion al infanoj kaj poste ili laboras la konceptojn en la klaso kune kun la gvida instruisto. Mi pensis same, sed la historio oni povas esti ludata per la infanoj: interagi en imaga loko kun iliaj kunpanoj el ilia lernejo aŭ ankaŭ el aliaj. Tiel ili skribludos ilian propran rakonton por labori pli atentedum la taskoj en ilia klasĉambro.

Mi programas la ilon kiam mia laboro permesas min, sed mi jam havas preskaŭ finigita la bazan programon, ĉar tiuj pasintaj monatoj de hejma restado mi havis sufiĉan tempon. Al mi mankas krei programe tiun virtualan mondon, kie la infanoj devas malkovri sian aventuron. La projekto estas programanta en la hispana per erlang, sed kiam mi komencis mi memoris min dubi se ne estus pli gaja programi ĝin esperante kaj finfine traduki la ilon al la hispana. Ekzemple, la mondo desegnanta havas kvar lunojn: Blanka, Blua, Ruya⁵ kaj Bruna; la planedo kie la agadoj okazos nomiĝas Tero; kaj tiel pluraj nomoj de lokoj aŭ aliaj aĵoj.

Mi tre fieras tiun projekton, sed mi ne scias se finfine mi povos plenumigi ĝin. Kiam mi parolis pri ĝi al responsuloj de la Asocio, al ili tre ŝatas ankaŭ, sed por daŭrigi la laboron ni bezonas desegniston por la ilustraĵoj, programiston kiu helpos min kun la programado, psiĥologon kiu helpos min kun la ceteraj aferoj: la statistika taksado de la preventan programon, la desegno de enketoj kaj de la enhavoj de la aventuroj, ktp. Do, oni bezonas monon kaj la responsuloj konscias pri ĝi: ili prokrastas ĉiun rendevuon por paroli pri la projekto. Mi volas montri al ili, kiel multe la programon funkcias kaj paroli pri tion, kion ankaŭ mankas; paroli pri la desegno de la agadoj en la klaso; paroli pri la mono, ĉar mi pensas ke ĉi tiu estas la problemo; kaj finfine pri kelkaj ideoj por financi la entreprenon, kiel amasfinancado⁶ aŭ subvencio de sociaj aroj (oficialaj entoj, kompanioj, aliaj asocioj pli riĉaj ol ni, ktp.).